Het verlies van Mem

Tijdens deze periode ging mem door een hele heftige periode. Mijn tante, de zus van mem, had te horen gekregen dat ze ongeneeslijk ziek was en dat de tijd bij ons nog maar kort zou zijn. Mijn tante was haar man in de jaren 90 verloren aan een hersentumor en leefde sindsdien alleen. Mem en haar 2 andere zussen hebben mijn tante verzorgd tot het laatste moment. Het was zo bijzonder om te zien en te horen, hoe ze dit gedaan hebben en wat dat met mem deed. Ze was verdrietig, maar ook zij vond dit bijzonder om dit zo te doen voor haar zus. En dat samen met haar andere zussen en beste vriendinnen van mijn tante. 

Ik heb mijn tante in januari van dat jaar voor het laatst gezien en ik wist dat dit de laatste keer ging zijn. Vol trots stuurde ik mijn tante dan ook filmpjes van het huis, waar we net de sleutel van hadden gekregen. Dan had ze, voor mijn gevoel, een beetje een idee waar we naartoe gingen. 

Op 26 april om 2:02 uur, kreeg ik van mijn zusje te horen dat Tante T was overleden. De intense periode van verzorging en emoties was voorbij, het moment waar op gewacht werd was gebeurd. Nu volgde een andere periode, die van rouw en verdriet. Mem had het lastig in de periode erna, ze zag Tante T vaak aan de rand van haar bed staan midden in de nacht, droomde over haar, etc. Hoewel mem een bepaalde rust had gevonden de laatste jaren, werd ze de laatste tijd weer zenuwachtiger. Ik kon nooit echt mijn vinger er op leggen waar dit nu vandaan kwam of wat daar achter zat. In gesprekken met mem heb ik het wel gevraagd, maar een duidelijk antwoord bleef uit. 

Op 19 juni 2021 stond de verhuizing van Cuijk naar Hurwenen gepland! Alle hulptroepen waren ingeschakeld om mee te helpen met de verhuizing. Mem kon er helaas niet bij zijn, want ze was een paar dagen daarvoor van de trap gevallen. Ze was met haar gezicht op een punt van een kastje wat onderaan de trap stond gevallen en had een hele diepe snee en een hersenschudding opgelopen. Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis, was er ook een beetje vocht ontdekt bij het hart. Hiervoor kwamen nieuwe onderzoeken wanneer ze weer opgeknapt zou zijn van de val van de trap. Ik vond het zo jammer dat ze er niet bij aanwezig kon zijn, maar was heel blij dat het het goed ging met haar. 

Bijna een jaar later raakte mem voor het eerst naar het ziekenhuis. Ze zat tegen een hartaanval aan en krijgt ze een hartkatheterisatie. Ik reed naar Friesland om Heit (pappa in het fries) op te halen en dan samen door te rijden naar het MCL in Leeuwarden. Ik vond het heftig om mem alleen op een kamer te zien liggen. Je zag de angst in haar ogen en voelde het onbegrip. Waar kwam dit nou vandaan? De enige gedachte die me redelijk nuchter maakte was dat ze in het ziekenhuis was en dus in goede handen! Daar kunnen ze haar helpen en weer beter maken. 

Na een paar dagen mocht ze naar huis en kreeg ik idd een foto in de familieapp dat ze onderweg naar huis waren. 

Na dit ziekenhuisbezoekje volgde veel andere afspraken en onderzoeken in het ziekenhuis. Ik was ontzettend trots op Mem, want elke keer als ze zich niet goed voelde, belde ze de huisarts en werd ze direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Op de één of andere manier leken de doktoren maar niet duidelijk te kunnen krijgen wat er aan de hand was en het ene na de andere ziekenhuisbezoek werd afgelegd. 

De voornaamste reden dat mem in het ziekenhuis terecht kwam was haar hartritme wat veel te hoog was of dat ze heel benauwd was. Allemaal dingen die met het hart te maken hebben. Toen ze in augustus bij ons logeren waren, was ze nog boos, want ze had een bepaald medicijn gekregen (een paardenmiddel) dat zou helpen bij het hartritme. Ze mocht er alleen niet mee in de zon. Dat was natuurlijk een dikke NO GO voor mem. Hoezo niet in de zon? En dat in Augustus? Ik kon lachen om haar reactie. 

Begin September raakte ze weer naar het ziekenhuis, het was weer mis. En opnieuw volgde er een hartkatheterisatie! Inmiddels vroegen we ons allemaal af of het ziekenhuis wel wist wat er aan de hand was. Dezelfde klachten herhaalde zich steeds weer en het vertrouwen in het ziekenhuis zakte na elk bezoek van mem. Misschien was het tijd om een second opinion te vragen bij een ander ziekenhuis. 

Toen mem begon Oktober weer in het ziekenhuis terecht kwam en naar huis gestuurd werd met “Mevrouw het is een spierpijntje” & “u bent ook een moeilijke vrouw”, wisten we het zeker. De second opinion moest er komen. In Groningen zit een afdeling die gespecialiseerd is in hartfalen bij vrouwen, dus misschien geen gek idee om daar eens een bezoekje te brengen. Hiervoor was alles in gang gezet en de afspraak was gemaakt voor (ik dacht) vrijdag 28 oktober. Fijn! Misschien kwamen we er nu achter wat er aan de hand was. Mem werd natuurlijk steeds zenuwachtiger en banger naar mate de tijd verstreek en de klachten toenamen. 

Het is de avond van 26 oktober 2022. We wensen elkaar allemaal welterusten in de familieapp zoals we dat elke dag doen. Mem is daar ooit mee begonnen, omdat ze dat in de zussen app ook deed en dat bij ons ook wilde doen. Elke (nu nog steeds) morgen staan we op wensen we elke kaar goedemorgen en elke avond lekker koese.

Het was 4:30 uur, midden in de nacht. Mijn zusje belde… Ik wist direct, dit is niet goed. Mijn zusje zat vol adrenaline. Haar ergste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. 

Heit hoorde een knal in de badkamer, “Gaat het goed?” vraagt hij aan Mem, die midden in de nacht naar de wc moest. Hij krijgt geen reactie en rent naar de badkamer. Daar ziet hij haar liggen, wezenloos. Ik kan me niet voorstellen hoe heftig dat voor hem geweest moet zijn. 

In paniek belt hij mijn zusje, die op haar beurt tegen heit zegt dat hij 112 moet bellen en moet starten met reanimeren. M’n zus is in de auto gesprongen en kwam, een paar minuten later, aan bij het huis van pappa en mamma. Hier zag ze hoe pappa mamma aan het reanimeren was. Ze nam het over en wist dat dit het moment was dat ze alles moest geven.

Door de melding bij 112 stonden er binnen notime 2 mannen binnen die via een reanimatieapp opgeroepen waren om te gaan reanimeren. Deze twee mannen namen mijn zusje over, ze was op en kon niet meer.

Mijn zusje belde me op, vol adrenaline. “Het gaat niet goed met mem, ik heb haar moeten reanimeren…”, mijn hart zonk naar mijn voeten. Ik moest mijn zusje rustig krijgen en liet haar haar verhaal bij me doen. Ondertussen liep ik te ijsberen door de woonkamer. Wat gebeurde er allemaal ineens? Wat kon ik nu doen voor mijn familie in Friesland? Er spookt van alles door je hoofd, maar door de afstand ben je machteloos. 

De ambulance en de politieagenten waren er en moesten opvangen worden, ook was mijn Tante ingelicht en was onderweg naar het huis van heit en mem (dit was overigens een hele fijne gedachte). We spraken af dat ze me weer terug ging bellen met nieuws. Het halfuur wachten, piekeren nadenken, etc. duurde heel lang. Te lang! Uit een soort van paniek probeerde ik mijn zusje haar mobiel, het thuisnummer van pappa en mamma, berichtjes in de app. Ik voelde me alleen en machteloos. Wat kon ik nu doen?!

Je voelt je zo machteloos, maar door de afstand kun je niks. Door alle stress en ongeloof, ben ik ook een stukje kwijt. Ik weet dat Richard naast me stond in de woonkamer en heel rustig bleef, terwijl mijn hartslag op z’n allerhoogst was en mijn gedachten van links naar rechts gingen.

Uiteindelijk belde mijn zusje terug. Mem had een hartslag en werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Dat was goed nieuws! Heel goed nieuws

“Ik zie je in het ziekenhuis!” zei ik tegen haar. Tas was gepakt, kleren aan en vol gas reed ik richting Friesland. 

Om 5:34 uur stuurde ik een berichtje in onze whatsappgroep: “Ik ga nu rijden”

Ze was met hartslag naar het ziekenhuis gegaan. Dat vond ik zo fijn om te weten! In het ziekenhuis kunnen ze je weer beter maken, je bent in goede handen, toch? Om die reden bleef Richard ook thuis. De hond, werk, etc. “Het komt goed, blijf maar lekker thuis en ik hou je op de hoogte!”

Ik reed bij Utrecht, op de A27. Ik was een klein halfuur onderweg. Muziek in m’n oren, brood mee, drinken mee en ik was redelijk rustig door de gedachte dat mamma onderweg naar het ziekenhuis was, met hartslag. De gedachte dat Heit en m’n zusje zo hard gewerkt hadden om Mem weer terug te laten komen, maakte me heel trots. Zeker op mijn zusje die toch elke keer weer in de startblokken stond als er weer iets was met mamma. Zo knap, zo fijn!

Richard belde me. “Kun je omkeren?” vroeg hij. Ik vond dat een hele rare vraag! Nee natuurlijk niet, ik moet naar het ziekenhuis… “Kun je je auto ergens parkeren?”… en toen wist ik dat mijn ergste nachtmerrie uit ging komen. “Wat is er Ries? Zeg gewoon wat er is!” 

Ik wist wat er nu ging komen, ik wist wat hij nu ging zeggen. Ik hoopte dat dit nu niet ging gebeuren, maar het was zo. Ik wist wat er nu ging komen…

“Je moeder is overleden lief”… Alsof de aarde onder je vandaan valt, je valt in een diep zwart gat, alsof je hele lichaam uit elkaar getrokken wordt, alsof de wereld is vergaan. Dit gevoel zal ik nooit, maar dan ook nooit meer vergeten. Het gevoel is ook heel moeilijk om te omschrijven als ik er zo over nadenk. Nog nooit heb ik zo hard en lang gehuild! Na 10 minuten vond ik een parkeerplaats en heb ik nog 45 minuten staan huilen/brullen. Vreselijk ook voor Ries, die thuis het telefoontje kreeg en mij moest bellen. Wetende dat ik alleen, in de auto, op de snelweg, was. 

Onze Mem, onze grootste supporter was er niet meer. 

Mem is overleden op 27-10-2022 om 05:34 uur! 

Het gekke is dat ik nooit, maar dan ook nooit gedacht heb aan het feit dat mem zou kunnen overlijden. Alle klachten, ziekenhuisbezoeken, etc. Nooit kwam bij mij op dat dit één van de opties kon zijn. En geloof me, ik heb alle scenario’s in mijn hoofd had, behalve dit scenario. Zelfs niet toen ik in de auto richting het Friesland reed! Daarvoor was ze nog veel te jong (63 jaar). Misschien was dat iets van zelfbescherming, of misschien een bepaalde naïviteit, geen idee. 

Mem kwam er altijd weer bovenop. Ook in mijn jeugdjaren en alle ziekenhuis bezoeken die we toen gemaakt hebben, ze kwam er altijd weer bovenop. Zeker de afgelopen jaren, doordat ze Beppe (oma in fries) was geworden. Haar grootste trots en drijfveer. Daar deed ze alles voor. Het gaf voor haar een hele nieuwe betekenis aan het leven. Ze genoot zo veel meer van het leven en daarmee van ons leven. Het is fijn dat ze dit heeft kunnen meemaken en kunnen beleven. Het is fijn om haar in ons leven te hebben gehad.

“Moeders zijn er voor altijd, alleen vanaf nu leeft ze vanuit ons hart!”

#rouwverwerking #rouwen #jezelfopnieuwontdekken